Maandagen hebben het niet onder de markt. Ze hebben de ondankbare taak om de actieve bevolking uit een roes te halen, na een wervelend weekend dat al op zondagmorgen veel te kort aanvoelde, of zelfs onmetelijk beperkt. Ook deze najaarsmaandag verschilt op het eerste gezicht nauwelijks van de andere. Hij is, net zoals Felix, grijs en een beetje winderig.

De vijfdaagse polonaise tussen werk- en woonplaats heeft zichzelf opnieuw op gang getrokken, als een obligaat schlagerfestival voor werkwilligen met ongeremde arbeidsvreugde. ‘Allez allez, changez!’ keelt Christoff in de verte, of althans in mijn verbeelding.

Je zou maandagen kunnen beschouwen als een verdiende straf voor alles waartegen je in het weekend gezondigd hebt. De eerste dag van de week, of binnen bepaalde religies de tweede, is volgens scheurkalenderspecialisten dan ook meteen de meest deprimerende. In suïcidale middens en kamikazekringen is maandag zelfs een hoogdag. Zodra je die overleefd hebt, kan je weer zes dagen verder zonder noemenswaardige zorgen. Er zijn evenwel uitzonderingen: Kurt Cobain knalde zichzelf bijvoorbeeld op een dinsdag naar zijn vertrouwde nirwana.

De monday blues is trouwens geen typisch menselijk fenomeen: ook bij gedomesticeerde hoefdieren is de maandagziekte een bekend spierprobleem dat vooral voorkomt bij luxepaarden die de dag voordien niet van stal moesten. Daar sta je dan mooi met je kar.