Door een van die smalle stadssteegjes wandelt een corpulente man in een kansloos kostuum. Het is Eddy, genoemd naar een wielerheld. Hij is op zoek naar nummer achttien. Terwijl hij een sigaretje opsteekt, tuurt hij naar de lucht. De nimbostratuswolken voorspellen weinig goeds. Wolkenformaties herkennen en amateurmeteorologie houden zijn leven, waar de rek toch al wat uit is, alsnog spannend. Eddy is een dikzak die zich bij elk voorgeschoteld dieet vooral vastpint op de drie laatste letters van dat woord. Zijn zwaarlijvigheid weegt al door sinds zijn moeilijke kinderjaren. Bij gebrek aan ouderlijke toewijding groeide Eddy grotendeels op bij zijn grootouders, net over de taalgrens. Daar werd hij dagelijks door marraine uitgestuurd naar de plaatselijke banketbakker, met een handgeschreven lijstje vol lekkernijen. Maar omdat hij moeite had met ‘un’ en ‘une’, en zich daar ook over schaamde, bestelde hij alle éclairs, boules de Berlin, brioches en tartelettes steevast per twee. Het gevecht met het genus maakte van het onzekere ventje de vetklep die hij vandaag nog altijd is. Sindsdien is elke dag een tweestrijd met de zwaartekracht, naast een hoop andere ongemakken.

Nancy aanschouwt vanop haar barkruk hoe een jonge collega, met alles erop en eraan, zichzelf sierlijk rond de daartoe voorziene danspaal wentelt. Als een wulpse wurgslang die haar prooi versmacht, beweegt ze haar zo goed als naakte lichaam in perfecte cirkels, of ten minste in elegante ellipsen. Een charmante balans tussen fysieke beheersing en lichamelijke verleiding, stelt Nancy vast. Ze is er nog niet helemaal uit of ze nu bewondering dan wel jaloezie ervaart. Het voelt wat als kussen met kiespijn. Ook de toekijkende klanten lijken in de ban van het pittige spektakel. Ze gooien per opbod bankbriefjes naar het buigzame meisje, want geld moet rollen, adviseren economisten en amoristen, en je kan er ook nog eens de duivel mee doen dansen. Het grietje draait haar potige lichaam in verrassende, zelfs verbluffende bochten. Ze heeft wat weg van een zeemeermin, of toch min of meer. Het meisje slaagt erin om continu tussen elegantie en arrogantie te balanceren, als een zwaan in de Antwerpse zoo.

Tijden veranderen. Dat was vroeger al zo, en dat zal, ceteris paribus, altijd wel zo blijven. Maar soms blijft alles ook gewoon hetzelfde. Ook in de bijna veertigjarige carrière van Felix was er nooit sprake van een beroepsmatige ommezwaai. Vreemdgaan in een professionele context is voor hem uitgesloten, als een Romakindje op een Gentse speelplaats. En hoewel de macht der gewoonte vandaag voor velen een onhebbelijkheid is geworden, zorgen tradities net voor grip in Felix’ wankele levenswandel. Hier, op zolder, voeren miniatuurtreintjes avond na avond een gevoel van vredigheid en rust aan. Een klein geluk dat hij graag deelt met zijn kleinzoon. Een fantasietje waarin Felix als modelmachinist zélf de treinen kan laten rijden. Toegewijd en stipt, en afgestemd op de denkbeeldige dienstregeling tussen het avondeten en het slapengaan. Het levensechte landschap dat Felix hier heeft gecreëerd, is ronduit indrukwekkend. Het decor lijkt zo weggeplukt uit een televisieschilderijtje van Bob Ross, de krullenbol met een kleine k. Felix’ oog voor de kleinste details en zijn drang naar irreële perfectie moeten hem in het verleden handenvol geld gekost hebben. Mannen blijven nu eenmaal kinderen, alleen hun speelgoed wordt duurder.

Uren kunnen eeuwig duren. Zeker wanneer de verveling zich aanmeldt, als voorbode van het onsterfelijke leven en andere verzinsels. Nancy hoort buiten een trein voorbijrazen. Die van 23u58 richting Frankrijk, gokt ze verkeerd. Haar horloge en telefoon zitten veilig in de locker, en een klok vind je hier in Daddy’s Secret nergens aan de muur. Elk gebrek aan tijdsbesef moet de klanten immers langer aan de toog houden, tot het uur van de waarheid zichzelf verraadt. Het is een commercieel trucje dat eigenares Tatjana als jong meisje in een Oekraïens casino leerde kennen, in een tijd waarin je aan kinderarbeid nog geen jeugdtrauma’s en andere onvolwassenheden overhield. Als dertienjarige was Tatjana al aan de slag in die gore goktent. Dat deed ze niet uit vrije wil, want die mogelijkheid bestond toen nog niet. Ze had een vader die te veel dronk, en een moeder die te veel at. Dat zat in de familie: ook haar grootmoeder was moddervet, en haar grootvader was de grootste dronkenlap van de stad. Meestal zegt dat niet zo veel, maar de man woonde in Kiev, een miljoenenstad.

Leonardo van Pisa, beter bekend als Fibonacci, was de wiskundige die aan het begin van de dertiende eeuw een gekke getallenreeks op papier zette waarmee later allerlei natuurfenomenen beschreven zouden worden. Andere luchtige werkjes als een compendium over geometrie en een boek over diofantische vergelijkingen zijn eveneens van zijn hand. Ik vermoed dat hij op familiefeesten, in de schaduw van een scheve toren, steevast de grappige nonkel was die niet verlegen zat om een schuine mop of een averechtse rekensom. Over de persoon Fibonacci is weinig bekend. Zijn vader was een Italiaanse koopman die om den brode reisde en zo zijn zoon onbewust onderdompelde in getallenstelsels en wiskundige methoden uit diverse culturen. Fibonacci trouwde op vrije jonge leeftijd met Phaedra, een Griekse tragedie wier naam met ‘Ph’ geschreven werd omdat ze zo’n zuur vrouwmens was. Nog geen jaar later verliet ze haar man en nam ze de volledige inboedel, die voornamelijk bestond uit telramen, mee. Fibonacci trouwde nog een tweede keer, kreeg drie kinderen en vijf kleinkinderen, precies zoals zijn getallenreeks dat voorschrijft. Wie zijn tweede eega was, is niet geweten, maar voor hun vijftigste huwelijks- verjaardag deed hij haar, bij gebrek aan borstimplantaten, een gulden snede cadeau.

Volgens een studie van de Nationale Bank van België spenderen alle Belgen samen meer dan één miljard euro per jaar aan prostitutie. In Daddy’s Secret, een snoepwinkel voor volwassenen, ligt Turks fruit alvast binnen handbereik. Naast de vaste gasten is hier vanavond nog een nieuwe eenzame ziel neergestreken. Het is Bob, een dwerg met een veel te grote mond die zichzelf aan de rand van de toog, en bij uitbreiding van de beschaving, heeft neergepoot. Hij is hier helemaal alleen gestrand, maar heeft naar eigen zeggen véél vrienden die hem allemaal als Roberto Dinero aanspreken. Want smijten met geld, dat is nu eenmaal zijn handelsmerk, beweert hij. ‘Liever een gat in mijn hand dan andersom,’ is zijn favoriete openingszin. Ja, dat soort. Ikzelf hoed me sowieso voor blaaskaken en dikdoeners die beweren een gat in hun hand te hebben. Tenzij ze natuurlijk aan een kruis hangen. In dat geval: courage! Maar de grote sier die de kleine Bob maar al te graag maakt, moet wellicht zijn beperkte gestalte compenseren. Een Napoleoncomplex, zoals dat dan heet, genoemd naar de Franse dictator die zijn hand graag dicht bij zijn portefeuille hield. Snobisme is onzekerheid met een prijskaartje. En dus laat Bob de champagne rijkelijk aanrukken. Helaas zijn de uitnodigende magnumflessen net iets te hoog voor hem gegrepen. Al is er altijd wel ergens een sprankeltje hoop.

Maandagen hebben het niet onder de markt. Ze hebben de ondankbare taak om de actieve bevolking uit een roes te halen, na een wervelend weekend dat al op zondagmorgen veel te kort aanvoelde, of zelfs onmetelijk beperkt. Ook deze najaarsmaandag verschilt op het eerste gezicht nauwelijks van de andere. Hij is, net zoals Felix, grijs en een beetje winderig. De vijfdaagse polonaise tussen werk- en woonplaats heeft zichzelf opnieuw op gang getrokken, als een obligaat schlagerfestival voor werkwilligen met ongeremde arbeidsvreugde. ‘Allez allez, changez!’ keelt Christoff in de verte, of althans in mijn verbeelding. Je zou maandagen kunnen beschouwen als een verdiende straf voor alles waartegen je in het weekend gezondigd hebt. De eerste dag van de week, of binnen bepaalde religies de tweede, is volgens scheurkalenderspecialisten dan ook meteen de meest deprimerende. In suïcidale middens en kamikazekringen is maandag zelfs een hoogdag. Zodra je die overleefd hebt, kan je weer zes dagen verder zonder noemenswaardige zorgen. Er zijn evenwel uitzonderingen: Kurt Cobain knalde zichzelf bijvoorbeeld op een dinsdag naar zijn vertrouwde nirwana. De monday blues is trouwens geen typisch menselijk fenomeen: ook bij gedomesticeerde hoefdieren is de maandagziekte een bekend spierprobleem dat vooral voorkomt bij luxepaarden die de dag voordien niet van stal moesten. Daar sta je dan mooi met je kar.

Superhelden zijn van alle tijden. Batman strijdt al sinds de jaren veertig tegen de fratsen van The Joker, en die kan daar niet eens om lachen. Intussen vecht Superman een bitsige fashion war uit met Jani, de bekende billenbatser, over het feit of vuurrood ondergoed al dan niet bovenop een blauwe legging mag gedragen worden. En dan is er nog Donald Muylle, een superheld met steunzolen uit Roeselare, die pas de wapens zal neerleggen wanneer hij elk Vlaams gezin een laminaatkeuken heeft geschonken, met nooit geziene kortingen. Andere voorvechters als Robin Hood, Don Quichot en Zorro effenden eerder al het dappere pad. Maar ook zij werden op hun beurt voorafgegaan door kranige krachtpatsers in alle maten en gewichten. In de Griekse mythologie waren het vaak zelfs godheden en halfgoden die er het mooie weer maakten, tenzij Armand Pien daar anders over besliste. Er waren natuurlijk uitersten. Aan de ene kant had je binken als Zeus. Die superheld heerste vanop de berg Olympus over hemel en aarde, nadat hij eerder de Titanen en Giganten in de spreekwoordelijke pan had gehakt. Als oppergod was Zeus de beschermer van recht en moraal, toverde hij vlotjes donder en bliksem uit zijn mouw, en wist hij zich ook bij het kleurenwiezen aardig uit de slag te trekken. Anderzijds liepen er in de Griekse mythologie nogal wat wannabe’s en nobody’s rond. Morpheus was er zo eentje. Ook hij was volgens zijn curriculum vitae een godheid, maar zijn verantwoordelijkheden op de werkvloer waren, met alle respect, eerder magertjes. Oké, hij kon iemands houding, uiterlijk en stem perfect nabootsen wanneer hij in een droom opdook, maar daarmee was de kous af. Ik ken sirtakidansers met meer talent, ook al verstoppen die dat vaak op Trojaanse wijze.

Van Goedele, bekend van de beeldbuis en de boekjes, weten we dat een kwart van de mannen na het copuleren terstond naast zijn eega in slaap valt. De rest trekt zijn broek aan en gaat doodleuk weer naar huis. ‘Mannen weten waarom,’ zei de filosoof-zytholoog Jupiler, zoon van Lazarus, ooit. Ook hier, in Daddy’s Secret, is het weer maar eens duidelijk dat hoererij voor velen een uit de hand gelopen hobby is. Nancy en haar concullega’s delen er dan ook volop lust en liefde uit, op maat van de klant en zolang de voorraad strekt. Tussen twee karweitjes door stiften de meisjes van de nacht hun lippen even bij. Kleurschakeringen tussen scharlaken en karmozijnrood blijken erg in trek in deze schreeuwerige branche. Het zijn verleidelijke tinten die volgens de overlevering al in het Oude Egypte gebruikt werden om mummies in spe rond de vinger te winden. Ook bazin Tatjana, die wel raad weet met een decolleté, kent de kneepjes van het vak. Het was haar eigen vader die haar in die richting had geduwd, maar ze voelde zich al snel thuis in het wil- de wereldje. ‘Het geheim om je job leuk te vinden, is een hobby te zoeken die nog erger is,’ kreeg ze ooit als advies. In haar vrije tijd speelt ze korfbal met een lekkende ballon. Tatjana’s ouders waren eenvoudige mensen voor wie de Oekraïense bietenvelden geen geheimen hadden. Helaas hadden ze, zoals ik eerder al vertelde, allebei te kampen met een knoeperd van een verslaving. Al hun geld vloeide naar drank en eten. Dat ze straatarm waren, staken ze niet onder stoelen of banken, ook al omdat de deurwaarder alle meubels had weggehaald.