Superhelden zijn van alle tijden. Batman strijdt al sinds de jaren veertig tegen de fratsen van The Joker, en die kan daar niet eens om lachen. Intussen vecht Superman een bitsige fashion war uit met Jani, de bekende billenbatser, over het feit of vuurrood ondergoed al dan niet bovenop een blauwe legging mag gedragen worden. En dan is er nog Donald Muylle, een superheld met steunzolen uit Roeselare, die pas de wapens zal neerleggen wanneer hij elk Vlaams gezin een laminaatkeuken heeft geschonken, met nooit geziene kortingen.

Andere voorvechters als Robin Hood, Don Quichot en Zorro effenden eerder al het dappere pad. Maar ook zij werden op hun beurt voorafgegaan door kranige krachtpatsers in alle maten en gewichten. In de Griekse mythologie waren het vaak zelfs godheden en halfgoden die er het mooie weer maakten, tenzij Armand Pien daar anders over besliste.

Er waren natuurlijk uitersten. Aan de ene kant had je binken als Zeus. Die superheld heerste vanop de berg Olympus over hemel en aarde, nadat hij eerder de Titanen en Giganten in de spreekwoordelijke pan had gehakt. Als oppergod was Zeus de beschermer van recht en moraal, toverde hij vlotjes donder en bliksem uit zijn mouw, en wist hij zich ook bij het kleurenwiezen aardig uit de slag te trekken.

Anderzijds liepen er in de Griekse mythologie nogal wat wannabe’s en nobody’s rond. Morpheus was er zo eentje. Ook hij was volgens zijn curriculum vitae een godheid, maar zijn verantwoordelijkheden op de werkvloer waren, met alle respect, eerder magertjes. Oké, hij kon iemands houding, uiterlijk en stem perfect nabootsen wanneer hij in een droom opdook, maar daarmee was de kous af. Ik ken sirtakidansers met meer talent, ook al verstoppen die dat vaak op Trojaanse wijze.