Door een van die smalle stadssteegjes wandelt een corpulente man in een kansloos kostuum. Het is Eddy, genoemd naar een wielerheld. Hij is op zoek naar nummer achttien. Terwijl hij een sigaretje opsteekt, tuurt hij naar de lucht. De nimbostratuswolken voorspellen weinig goeds. Wolkenformaties herkennen en amateurmeteorologie houden zijn leven, waar de rek toch al wat uit is, alsnog spannend.

Eddy is een dikzak die zich bij elk voorgeschoteld dieet vooral vastpint op de drie laatste letters van dat woord. Zijn zwaarlijvigheid weegt al door sinds zijn moeilijke kinderjaren. Bij gebrek aan ouderlijke toewijding groeide Eddy grotendeels op bij zijn grootouders, net over de taalgrens. Daar werd hij dagelijks door marraine uitgestuurd naar de plaatselijke banketbakker, met een handgeschreven lijstje vol lekkernijen.

Maar omdat hij moeite had met ‘un’ en ‘une’, en zich daar ook over schaamde, bestelde hij alle éclairs, boules de Berlin, brioches en tartelettes steevast per twee. Het gevecht met het genus maakte van het onzekere ventje de vetklep die hij vandaag nog altijd is. Sindsdien is elke dag een tweestrijd met de zwaartekracht, naast een hoop andere ongemakken.